پند استاد

روزی سقراط، حکیم یونانی، مردی را دید که خیلی ناراحت و متاثراست. علت ناراحتیش پرسید.

مرد پاسخ داد:

روزی سقراط، حکیم یونانی، مردی را دید که خیلی ناراحت و متاثراست. علت ناراحتیش پرسید.

مرد پاسخ داد: "در راه که می­آمدم یکی از آشنایان را دیدم. سلام کردم جواب نداد، با بی­اعتنایی و خودخواهی گذشت و رفت، من از این طرز رفتار او خیلی رنجیدم".  

سقراط پرسید: "چرا رنجیدی؟"

مرد با تعجب گفت: "معلوم است، چنین رفتاری ناراحت کننده است".

باز سقراط پرسید: "اگر در راه کسی را می که به زمین افتاده، و از درد و بیماری به خود می­پیچد. آیا از دست او دلخور و رنجیده میشدی؟"

مرد پاسخ داد: "مسلم است که هرگز دلخور نمی­شدم. آدم که از بیمار بودن کسی دلخور نمی­شود".

سقراط پرسید: "به جای دلخوری چه احساسی می یافتی و چه می کردی؟"

مرد جواب داد: "احساس دلسوزی و شفقت و سعی می کردم طبیب یا دارویی به او برسانم."

سقراط گفت: "همه ی این کارها را به خاطر آن می­کردی که او را بیمار می­دانستی.

آیا انسان تنها جسمش بیمار می­شود؟

آیا کسی که رفتارش نادرست است، روانش بیمار نیست؟

اگر کسی فکر و روانش سالم باشد، هرگز رفتار بدی از او دیده نمی­شود؟

بیماری فکر و روان نامش "غفلت" است، باید به جای دلخوری و رنجش، نسبت به کسی که بدی می­کند و غافل است، دل سوزاند و کمک کرد، و به او طبیب روح و داروی جان رساند. پس، از دست هیچکس دلخور مشو، کینه به دل مگیر و آرامش خود را هرگز از دست مده، و بدان که هر وقت کسی بدی می­کند، در آن لحظه بیمار است."